Yunus Emre hakkındaki bilgiler onun şöhreti ile kıyaslandığında yok denecek kadar az. Eldeki belgelerde de Yunus Emre, Âşık Yunus, Yunus-ı Guyende, Yunus Bey, Yunus Emir Bey gibi isimlere rastlanıyor. Yıllarını Yunus Emre’yi anlama ve anlatma yolunca harcamış biri olarak size göre “Bizim Yunus” kimdir? Bizim Yunus, 124-1320 tarihleri arasında yaşamış bir Anadolu bilgesi ve çok büyük bir şair. Tabii asıl kimliği dervişliği. Kadim kaynaklar, onu Sakarya havzasında yaşamış gösterirler. Burası şeyhi Tapduk Emre’nin dergâhına çok yakın bir yerde olan Eskişehir’in Mihalıççık ilçesine bağlı Sarıköy’dür. Fakat bütün bir Anadolu’yu gezen bir isim olarak onun bugün makamı bulunan şehirlerle de bir ilgisinin, irtibatının olduğunu düşünüyorum.

Yol her hafta olduğu gibi ışıklardan itibaren trafiğe kapatıldı. Pazarcılar teker teker gelip yerlerine yerleştiler. Brandalar çekildi, büyük şemsiyeler açıldı, tezgâhlar kuruldu, ürünler tablalara yerleştirildi. Müşterilerin gelişiyle birlikte meyve, sebze satanların sesleri yükseldi. Pazarda belli bir yeri olmayanlar biraz geç gelip o hafta pazara çıkmayanların yerlerine sokuldular. Mısırcılar, simitçiler ve tatlıcılar seyyar arabalarıyla ortalarda gezinmeye başladı. Pazarın ilk müşterileri ortalık kalabalıklaşmadan işlerini görüp evine gitmeyi düşünen ihtiyarlar, çocuklu kadınlar ve meyvenin, sebzenin iyisini almak isteyenlerdi. Pazarcılar bu saatlerde tanıdık müşterilerle ve birbirleriyle sohbet edecek vakit buluyorlardı.

Yayıncılık dünyasının belki de en zor alanıdır dergicilik. Dergi, bir fikir olarak doğup okuyucunun eline ulaşıncaya kadar her biri birbirinden meşakkatli aşamalardan geçer. Her aşama büyük bir özveri, emek ve tabii ki maddi bir külfet ister. Derginin beklenen etkiyi yapmaması, okuyucudan güçlü bir geri bildirimin gelmemesi, masrafların çıkmaması ise üst üste hayal kırıklıkları yaşatır. Yapılan işin sorgulanmasına yol açar. Dergi emekçileri bu aşamadan sonra yepyeni ve daha zorlu bir aşamada bulurlar kendilerini: Dergiyi yaşatmak.

Yıl 2003… Üniversitede ilk aylarım... Gazi’yi kazandığımda pek çok kişi Ankara soğuk olur diye gözümü korkutmasına rağmen yumuşak bir kış geçiriyoruz. Aralık sonunda ailemle görüştüğümde ise Isparta’ya çok kar yağdığını öğreniyorum. Günlerce elektrikler kesiliyor, kaloriferler yanmıyor. Ailem, sobalı evde yaşayan akrabalarda birkaç gün geçirdikten sonra çareyi kaloriferli eve soba kurmakta buluyor. Sobalı evden kaloriferli eve geçeli daha bir iki yıl ancak olmuş. Soba zaten duruyor, belli ki az çok yakacak da var. Ben Ankara’da Isparta’nın hâlini masal dinler gibi hikâye dinler gibi dinliyorum. Olayın vahametini ise beş on gün sonra ilk dönem bitip de Isparta’ya dönünce anlıyorum. Ağaçlar devrilmiş, kar yığınları hâlâ duruyor. Yıl 2022…

Kısaca hatırlayalım. 11 Mart 2020’de ülkemizde ilk covid-19 vakasının görüldüğünü açıkladı. O tarihten sonra hayatımızda büyük değişiklikler oldu. Kendimizi büyük bir belirsizliğin içerisinde bulduk. Salgının ne ölçüde yayılacağını, hayatımızı ne ölçüde etkileyeceğini bilmiyorduk. 13 Mart 2020’de okulların 16 Mart’ta bir haftalık tatile gireceği, 23 Mart’tan 30 Mart’a kadar uzaktan eğitim yapılacağı açıklandı. 23 Mart 2020’de EBA TV’den başlayan uzaktan eğitim, 19 Haziran’a kadar canlı derslerle devam etti. 29 Nisan 2020’de karne notu olarak birinci dönemde alınan notların geçerli olacağı ve öğrencilerin not ortalamaları kaç olursa olsun üst sınıfa geçecekleri açıklandı. 1 Haziran 2020’de özel kreşler, çocuk kulüpleri ve gündüz bakımevleri açıldı. 19 Haziran 2020’de yaz tatili başladı. 21 Eylül 2020’de okul öncesi ve 1. sınıflar için okullar kademeli olarak açıldı. Uyum haftası olarak planlanan 21-25 Eylül tarihleri arasında haftada bir gün yüz yüze eğitim gerçekleştirildi.