Arka kapaktan: Ben karşılıksız, çıkarsız dostluğu unuttum. İnsanlara güvenip borç vermeyi, borcumu gününde geri almayı unuttum. Banka yerine bir tanıdıktan para istemeyi, kredi kartı kullanmadan bakkaldan, marketten veresiye alışveriş yapmayı unuttum. Yer sofrasında bir ekmeği ikiye bölüp aynı tastan çorba içmeyi unuttum. Birkaç arkadaşla oturup televizyona, internete dalmadan hâl hatır etmeyi unuttum. Birbirinin derdiyle dertlenmeyi, dar günde birlik olmayı unuttum. Telefon etmeden çat kapı misafirliğe gidip bir demli çay içmeyi, soba üstünde pişen kestaneyi, patlamış mısırı unuttum. Tanımadığım insanlarla selamlaşmayı, komşudan bir bardak ödünç yağ, şeker istemeyi unuttum. Akşamüstü kapı önüne çıkıp çekirdek çitlemeyi, sokakta koşturan çocukları seyretmeyi unuttum. Yağmurdan sonra toprak kokusunu içime çekmeyi, boy veren ekinlerin arasında yürümeyi, yemyeşil çayırlara uzanıp gökyüzünü seyretmeyi unuttum.

Arka kapaktan: Bacanaklar Kıraathanesi kasaba meydanındaki üç kıraathanenin en büyük ve en eskisiydi. Uzun yıllar önce iki bacanak tarafından açılmış, sonra defalarca el değiştirmişti. İşletmeciler değişti, kıraathanenin ismi değişmedi. Kasabayı karayoluna bağlayan yol küçük meydanda bitiyordu. Oradan ikiye ayrılıp Bacanaklar Kıraathanesi’nin sağından ve solundan yukarı mahallelere doğru devam ediyordu. Bacanaklar’ın doğu tarafında bir gurbetçi tarafından yeni yaptırılan üç katlı binanın altında başka bir kıraathane vardı. Cafer ve Remzi isimli iki kafadarın açtığı yere daha çok gençler gelip gidiyordu. Cafer ile Remzi, açacakları mekâna isim ararken akıllarına kendi isimlerini birleştirmek geldi. Böylece “Cafe Remzi” ortaya çıktı. Her ne kadar ismi cafe olsa da buranın diğer kıraathanelerden pek farkı yoktu. Kasabadaki diğer kıraathane Bacanakların batı tarafında iki katlı belediye binasının altındaydı.

Arka kapaktan: Başhekim kameraların karşısına geçti: “Sevgili basın mensupları, Sayın Türk halkı, hastanemizde geçen pazartesi sezaryenle başarılı bir doğum gerçekleştirilmiştir. Bebeğin tüm hayati fonksiyonları yerindedir. Tedbir amaçlı olarak yeni doğan ünitesinde tutulmaktadır. Günlerdir tüm ülkece konuşulan iddialar doğrudur.” Muhabirlerden birisi atıldı: “Yani bebek doğar doğmaz konuştu mu?” Başhekim: “Evet, sevgili basın mensupları, tıp tarihinde benzeri görülmedik bir şekilde bebek doğar doğmaz, kordonu bile kesilmeden konuştu.” Gerek olayı takip eden basın mensupları gerekse televizyondan açıklamayı dinleyen halk, büyük bir şaşkınlık yaşıyordu. İlk şoku atlattıktan sonra bir muhabir sesi titreyerek sordu: “Peki, ne dedi?” Başhekimin günlerdir bu olayla ilgilenmekten dolayı sinirleri bozulmuştu. Bir an kameralar karşısında olduğunu unutup cevapladı soruyu: “Ne diyecek eşek sıpası, ‘Telefon nerde?’ dedi.” Herkesin ağzı bir karış açıktı. Bir muhabir: “Sonra?” diye sordu.

Arka kapaktan: Ayı Sabahattin, yatakta bir o yana bir bu yana dönüp duruyordu. Bir ara içi geçecek gibi oluyor, kısa süreli bir horultu çıkarıp bir türlü derin uykuya dalamıyordu. Karısının da gözüne gram uyku girmemişti. Kocasının dönüp durması, üzerlerindeki ince örtüyü çekiştirmesi, zaten gelmeyen uykuyu hepten kaçırmıştı. Sırt üstü dönüp gözlerini mağaranın tavanına dikti. Alışık olmadığı bu sıcaklık onu fazlasıyla bunaltmıştı. Ofladı, pufladı; olmadı. Kendini biraz geriye çekip yatakta oturdu. Kollarını önünde bağladı. Tıslayıp duran kocasına diziyle vurdu. Ayı Sabahattin örtüyü biraz daha çekiştirerek: “Hıı?” dedi. Ayı Cevriye, bu defa dirseğiyle dürttü kocasını. Ayı Sabahattin’in sesi biraz daha sertleşti: “Hıııı?” Kocasının bu ilgisizliği dişi ayıyı iyice germişti: “Uyuyamıyorum Sabahattin. U-yu-ya-mı-yo-rum!” diye sesini yükseltti. Ayı Sabahattin bunun üzerine yavaşça sırt üstü döndü. Üstündeki örtü ile terini sildikten sonra doğrulup oturma pozisyonu aldı.

Mehmet Pektaş'ın yeni kitabı çıktı. Açıkkara sayfalarında tefrika edilen mizahi roman Sebe Kitap tarafından yayımlandı. Arka kapaktan: Seçim günü sabahtan diğer adaylarla beraber okulun önüne dikildim. Gelenlere ‘Hoş geldin.’ deyip pusula verdim. Gidenleri uğurladım. Her gelen yüzüme gülüyor, pusulayı alıp kaş göz işaretiyle oyunu bana vereceğini belli ediyordu. Saatler geçti. Akşama doğru bizim arkadaşlar yanıma geldi: ‘Ver bakalım bir muhtar sigarası.’ dediler. Onlara birer sigara tuttum, kendim de bir tane tellendirdim. Bir nefes çekmiştim ki aklım başıma geldi. Kapı önünde köylü ile ilgileneceğim derken oy kullanmayı unutmuştum. Tam saatime bakıyordum, içerden biri bağırdı: ‘Sandıklar açılıyor.’ Sigarayı atıp koştum. Süre doldu diye bana oy kullandırmadılar. Nasıl olsa seçimi kazanacağım için çok da üstelemedim.” “Muhtar’ım sen de kendini fazla kaptırmışsın. İnsan oy kullanmayı unutur mu?” “İnsan olan unutmaz da benim gibi bir mal olursa unutur.” “Sonra?” “Sayıma geçildi."