Mehmet Pektaş'ın çocuklara yönelik olarak kaleme aldığı yeni eseri İstiklal Şairi Mehmet Akif'le Baş Başa raflardaki yerini aldı. Sebe Yayınları'ndan çıkan kitapta Mehmet Akif'in çocukluğundan İstiklal Marşı'nı yazıncaya kadar yaşadığı olaylar roman formunda işleniyor. Sohbet havasında yazılan kitapta okuyucu Akif'i adeta karşısında buluyor. Mehmet Akif'in çocuklar ve gençler için muhteşem bir rol model olduğunu ifade eden Pektaş, kitabında Akif'in örnek şahsiyetini öne çıkarıyor.

Kendimizi define işine verince köyün gündeminden biraz uzak kalmıştık. Korona virüs memleketimize yayılmaya başlayınca Serkan ailesinin yanına dönmek zorunda kaldı. Biz de köydeki yaşantımıza döndük. Tırı Mahmut’un bir oğlu vardı: Nuri. Oğlan hık demiş Mahmut’un burnundan düşmüştü. Nerde ne konuşacağını bilmez, patavatsızın önde gideni; geçimsiz, müsrif, beceriksiz… Tip desen o da yok. Nuri askerden geldikten sonra Mahmut benim yanıma geldi. “Benim oğlana bir kız bulalım.” dedi. “Beni karıştırma.” desem de çoğu yere onunla birlikte gitmek zorunda kaldım

Derginin bu sayısında Mehmet Pektaş'ın yanı sıra Âşık Karamehmet, Mustafa Berçin, Tacettin Şimşek, Böyükxan Pərviz, Âdem Efe, Ozan Mizani, Dursun Yeşil, Ertuğrul Çoban, Halit Yıldırım, Nuri Kahraman, Sabit Eymen, Lütfü Bilir, Osman Nuri Turaç, Hüseyin K. Ece ve Tayyib Atmaca'nın yazı ve şiirleri yer alıyor.

Derginin bu sayısında Mehmet Pektaş'ın yanı sıra Hacı Karakılçık, Ali Atar, Tacettin Şimşek, Halit Yıldırım, Osman Fermanoğlu, Ertuğrul Çoban, Bayram Tataroğlu, Erdal Noyan, Nurgül Kaynar Yüce, Musa Serin, Adem Efe, Hüseyin K. Ece, Fatih Kandemir, Hülya Tozlu, Ali Rıza Malkoç, İsmail Kılınç, ve Tayyib Atmaca'nın yazı ve şiirleri yer alıyor.

Hepimizin hikâyesi birbirine benziyor aslında. Bazen isimler değişir, bazen şehirler, bazen de tarihler… Ama bütün hikâyeler yarımdır, bir anda bitiverir. Benim hikâyem de herkesinki gibi başlamıştı. Güzel bir çocukluk geçirdim. Ailem hep üzerime titredi. Benim için ellerinden gelenin en iyisini yaptılar. Okul hayatım boyunca efendi-uslu, çalışkan bir öğrenciydim. Kavga dövüş bilmezdim. Diğer çocuklar gibi öğretmenlerden aileme şikâyet gitmezdi. Her dönem teşekkür, takdir alırdım. Evlenip mutlu bir yuva kurmak istedim, çoluk çocuğa karışmak, huzurlu bir hayat sürmek... Kim mutsuz olmak için evlenir ki zaten? İlk başta her şey güzel başlamıştı. Fakat büyü çok çabuk bozuldu. Kocam, sürekli alkol alıyordu, eline geçen parayı kumara veriyordu. Evle neredeyse hiç ilgisi yoktu. Elektrik faturalarımızı bile babam ödüyordu. Çok geçmeden ufak tefek tartışmalarımız kavgaya, kavgalar şiddete dönüştü. Olur olmaz şeyleri bahane edip dövüyordu beni.